The BBC recently featured and article on the language of love which listed a number of (some unusual) terms of endearment used in different languages, and a Dictionary of Affectionyms (Terms of Endearment) has just been published in Polish. This inspired me to remember some of the terms I came across when living in and visiting different countries, and I decided to check out the situation in the Polish language of love again – on the premise that language evolves all the time, and there might be new developments in that area.

Terms of endearment (aka pet-names etc.) are words which may not in the new context bear any resemblance to the original meaning, for example when calling your significant other: “baby-doll”, “munchkins” or "pumpkin". Some words are clearly derived from each other, such as "sweetheart", "sweetie", and "sweetie-pie", while others bear no etymological resemblance, such as "baby" and "cutie". "Honey" has been documented as a term of endearment as far back as the 14th century. "Baby" was supposedly first used in 1839 and "sugar" only appears as recently as 1930.

In most cases terms of endearment are simply nicknames or pet-names for people in some close or intimate relationship (lovers, partners, friends, family members). Many such terms are only used when two people are alone with each other and sometimes they are used only in specific situations, very occasionally or even on a single special occasion. It is quite a volatile linguistic phenomenon and hence difficult to study. The Polish researchers behind the Dictionary of Affectionyms (“Czułe słowka” - Agnieszka Zygmunt i Mirosław Bańko)  and other researchers in this field (Jacek Perlin, Maria Milewska)  have come across some interesting findings.

In general:

1. Terms of endearment reveal little or nothing about the true quality of the relationship in question;
2. It is not true that nations considered (stereotypically) to be ‘more romantic” (eg. Spaniards, Italians ) are also linguistically more developed in this department;
3. In fact, it seems that Poles and the Dutch are considered the most developed nations in terms of the sheer amount and their creativity for terms of endearment;
4. Spanish endearments are usually very poetic and somewhat exalted;
5. The Dutch and Polish languages are known for the greatest proliferation of animal associated terms of endearment;
6. Dutch terms are sometimes based on abstract humour, while the Spanish ones are rarely humorous at all;
7. Dutch terms of endearment are not usually childish, while the Italian ones frequently are;
8. In both Polish and French quite a few terms of endearment refer to somewhat ‘disgusting’ animals or use words that would be considered derogative in the original meaning.

It is therefore obvious that, like idioms, terms of endearment stem from our individual and/or national creativity and linguistic imagination, so it is very difficult to create a comprehensive dictionary of these terms because, apart from some traditionally popular terms, the genre evolves quickly and in an unpredictable way. Also, people are quite willing to share the traditional and typical terms but less inclined to volunteer the details of actual ‘bedroom talk” (aka dirty talk).  Obviously, what sounds great in certain intimate contexts, would in most public situations be considered gross or downright ridiculous. 

There is quite a lot of political correctness when it comes to the typical situations and popular terms of endearment. They say Carla Bruni calls Sarky “Chouchou”, Michelle refers to Barack Obama as ‘honey”, and the Christian Grey character may be into BDSM but he still usually refers to Ana as “baby”.  Some terms of endearment are popular in many languages – “baby”, “angel”, “sweetheart”, and ‘love”, for example. But there are many interestingly local and culture-specific terms.

Here are some examples of the language of love around the world – taken from the above mentioned articles, dictionary, and personal research.

1. Little cabbage (French)

Petit chou

“Chou” (cabbage) is the French equivalent of “sweetheart”.

2. Pumpkin (Brazil / Portuguese)

Chuchuzinho

“Chuchu” is the word for “squash” – but strangely similar to the French “chouchou”.

3. Egg with eyes (Japanese)

Tamago gata no kao

In Japan, women are frequently called “an egg with eyes” by those who love them.

4. Lump of sugar (Spanish)

Terron de azucar

Like “honey” in English, sweet foodstuffs of one kind or another make popular terms of endearment in numerous languages.

5. Fruit of my heart (Indonesian)

Buah hatiku

Although the term can be used romantically, featuring in love songs and poems, today it is most often used to express affection for children.

6. My flea (French)

Ma puce

“Ma puce” is roughly equivalent to “sweetie” in English.

7. Gazelle (Arabic)

Ghazal

Classical Arabic poetry abounds with the imagery of beautiful gazelles (i.e women with beautiful eyes - metaphorically speaking).

Habibi/habibati  (my love) is probably still the most popular term of endearment in Arabic.

8. Little elephant (Thai)

Chang noi

Elephants are the dearest of animals to Thai people.

9. Diving fish swooping geese (Chinese)

Chen yu luo yan

Based on classical Chinese legends of two of the most beautiful Chinese women ever. At the sight of one the fish would dive to the bottom of a lake, at the sight of the other the geese would swoop from the skies.

10. Little dove (Russian)

Golubchik (masc) / golubushka (fem)

Pushkin used the word “little dove” to refer affectionately to his elderly nanny in the lines of one of his best-known poems, but she could equally have used it to refer to him, when he was a child (and probably did). This term is popular not only in Russian but also other Slavic languages.

Polish

The Polish language which is traditionally quite deficient in explicit sexual vocabulary makes up for this by being incredibly prolific when it comes to terms of endearment. The above mentioned dictionary was preceded by some research and it seems that it is not only a question of sheer numbers but the Polish language can also boast a wide range of these terms. The typical categories would naturally be:

Animal-related: 

misiu (teddy bear), kotku (little cat), kurczaczku (chick), myszko (little mouse), żabciu (froggie), gołąbeczku (little dove), sroczko (little magpie), tygrysku (litte tiger), pszczółko (little bee), rybko (little fishy), żuczku (little beatle) etc.

Traditional romantic:

kochanie (love), księżniczko (princess), królowo (queen), maleńka (little one), laleczko (little doll), serce (heart), jedyna moja (my  only one), słoneczko (little sun), skarbie (treasure), laska (babe) etc.

However, some Polish terms of endearment seem to be quite unique and difficult to classify (especially the ones referring to men):

kruszynko (breadcrumb), dzikusku (little savage), dziadzie/dziadu (old fart), brzydalu (ugly one), capie (goat), pączusiu (little donut), robaczku (little worm), kluseczko (little noodle), mysiu-pysiu (mouse-snout), mój złoty (my golden one), chujku (little dick) etc.

One thing is certain, in both Dutch and Polish (the most popular languages for terms of endearment) the key thing is to use the diminutive form of a word.In Polish this would mean that the word will usually end in “-ek”,”-czka“, “-czku”, ”-siu“. This seems to be the key to success when creating original terms of endearment.

Upon reflection, I suspect that there is a world of fantastic and original terms of endearment out there in all languages that have not been mentioned in any study or in any articles I have come across on this subject.

Please share if you have any favourite, particularly outrageous or charming ones.

See also:

http://natemat.pl/15415,tesknoto-malenka-myszku-czule-slowka-po-polsku
http://www.bbc.co.uk/news/magazine-22699938
http://www.edulandia.pl/edukacja/1,101856,7549847,Polakow_czule_slowka.html#ixzz2UnZGPmtJ

New data from 2011 census released by the UK Office of National Statistics, reveals that the number of people in England and Wales that speak Polish exceeds 500,000 and it has now become UK’s second most spoken language while according to one report on immigrant languages published by language analyst Ethnologue, Polish was not even in the UK’s top 12 in 2001. The other popular languages are Punjabi, Urdu, Bengali and Gujarati, followed by Arabic, French, Chinese and Portuguese. Almost one in ten UK residents reported speaking a language that isn’t English or Welsh.The data also indicated that around one million households (four million people) speak other languages than English at home. Among them 1.7 million said they could speak English as well, 726,000 have a weak grasp of English, and 138,000 residents do not speak English at all!

The increasing use of the Polish language in England is the result of the great number of  immigrants from Poland - over one million Poles have moved to the UK in the last decade.

Ranking of main languages spoken in England and Wales, as reported by The Independent:

1. English (English or Welsh if in Wales) 49,808,000 or 92.3% of the population
2. Polish 546,000 or 1%
3. Punjabi 273,000 or 0.5%
4. Urdu 269,000 or 0.5%
5. Bengali (with Sylheti and Chatgaya) 221,000 or 0.4%
6. Gujarati 213,000 or 0.4%
7. Arabic 159,000 or 0.3%
8. French 147,000 or 0.3%
9. All other Chinese (excluding Mandarin and Cantonese) 141,000 or 0.3%

• 10 – 16 are Portuguese, Spanish, Tamil, Turkish, Italian, Somali and Lithuanian with 0.2% each.
• 17 – 20 are German, Persian / Farsi, Tagalog / Filipino and Romanian 68,000 with 0.1% each.

In practice, this means that the Polish language and culture will over time also influence the British language and culture. On the down-side,  instead of enjoying the benefits of living and working in a tolerant multilingual society, many Poles now have to cope with a lot of  criticism, and sometimes xenophobic and nationalist attacks previously directed at other ethnic immigrant groups in the UK. This is always more of a problem in times of economic crisis and no idealistic EU policies can change that.

Zanim odpowiesz „tak” na pytanie, czy mówisz po angielsku, dobrze się zastanów. Być może tylko wydaje Ci się, że znasz ten język, a w rzeczywistości używasz któregoś z podtypów angielskiego, któremu daleko do literackiej angielszczyzny.

Język angielski ma wiele twarzy. To, że posługują się nim miliony ludzi na całym świecie, nie tylko (a wręcz przede wszystkim nie) native speakerzy, przyczynia się do powstawania jego licznych odmian różniących się takimi cechami jak zasób słownictwa, gramatyka i przeznaczenie. Nie chodzi tym razem o odmiany regionalne czy środowiskowe, pojawiające się naturalnie w pewnych miejscach i grupach ludności, lecz odmiany wyodrębnione sztucznie, a następnie opisane i sklasyfikowane, co pozwala im uzyskać status swego rodzaju „podjęzyka”.

W taki właśnie sposób narodził się Globish, wynalazek Francuza Jeana-Paula Nerrière’a, który podczas biznesowych wojaży odkrył, że angielski, którym posługują się osoby wychowane w regionach nieanglojęzycznych, różni się znacznie od mowy rodzimych użytkowników tego języka. Jak można się spodziewać, Globish jest językiem uproszczonym. Składa się z zaledwie tysiąca pięciuset słów (w związku z tym obiekty bardziej skomplikowane wskazuje się opisowo, używając kilku prostszych słów zamiast jednego trudnego) i charakteryzuje się mniej skomplikowaną gramatyką, jednak w odróżnieniu od niedawno opisanego Chinglish jest językiem całkowicie poprawnym. Według jego twórcy Globish sprawdza się podczas spotkań biznesowych znacznie lepiej niż tradycyjna, szekspirowska angielszczyzna. Dwie główne zasady nim rządzące to powiedzieć coś tak, żeby zostać zrozumianym (odpowiedzialność za skuteczność komunikacji przenosi się więc na autora wypowiedzi, co odciąża słuchacza), a także powiedzieć to z wykorzystaniem jedynie niezbędnego minimum środków. Oznacza to, że nie trzeba szukać w pamięci wyrafinowanych zwrotów czy idiomów – tak przecież cenionych podczas egzaminów językowych prowadzonych przez uniwersytet w Cambridge – lecz użyć najprostszych sformułowań, jakie nam się nasuną. Nerrière stworzył liczne książki na temat swojego odkrycia, a nawet oferuje naukę Globish. Twierdzi przy tym, że Globish jest swego rodzaju pomostem łączącym ludzi porozumiewających się dotychczas w takich językowych hybrydach jak Chinglish, Spanglish i podobne języki pidżynowe.

Pomysł Jeana-Paula Nerrière’a, choć z pewnością interesujący, nie jest bynajmniej tak odkrywczy, jak by się mogło wydawać. Istnieje jeszcze co najmniej kilka uproszczonych odmian angielskiego o różnych nazwach: Basic English, Special English, Simplified English, Plain English…

Pierwszy z nich został opisany przez Charlesa Kaya Ogdena w pierwszej połowie XX wieku. Składa się z ośmiuset pięćdziesięciu słów i powstał na potrzeby nauczania języka angielskiego oraz jako międzynarodowy język pomocniczy. Zasób słownictwa Basic English jest powszechnie wykorzystywany w dydaktyce przez nauczycieli angielskiego jako języka obcego. Szczególnie chętnie korzysta się z niego w Azji.

Ciekawa jest historia drugiego z wymienionych języków, Special English. Stworzono go na potrzeby audycji radiowej Voice of America, w której używa się go od 19 października 1959 roku aż po dziś. Jest to także język uproszczony, stworzony z myślą o słuchaczach, którzy uczyli się angielskiego, lecz nie posługują się nim na co dzień. Jego cechą charakterystyczną jest to, że obowiązuje w nim wyraźna, wolniejsza artykulacja, tak aby osoby nieznające dobrze angielskiego rozumiały, o czym mowa. Szczególną odmianą Special English jest Specialized English, używany w jednej z audycji chrześcijańskiej rozgłośni Feba Radio.

Simplified English także jest językiem szczególnego przeznaczenia, tyle że nie ma charakteru ogólnego, lecz stosuje się go w tekstach specjalistycznych. Pierwotnie był to język tekstów związanych z przestrzenią powietrzną i kosmiczną, obecnie jest zaś powszechniej stosowany w branży przemysłowej. Jego nadrzędnym celem jest unikanie dwuznaczności, jasność i zrozumiałość, a także ułatwienie tłumaczenia (także komputerowego) na inne języki. Jego oficjalna nazwa brzmi ASD-STE100 Simplified Technical English (STE).

Ostatni ze wymienionych języków, Plain English, różni się odrobinę od pozostałych. Nie jest po prostu uproszczoną odmianą angielszczyzny, bardziej pasowałoby do niego określenie „nieskomplikowany”. Propaguje się go wśród rodzimych użytkowników języka angielskiego, a jego celem jest przede wszystkim ułatwianie komunikacji instytucji rządowych z obywatelami. Kampanie promujące Plain English kieruje się zwłaszcza do urzędników, prawników, polityków, naukowców czy różnego rodzaju specjalistów po to, by język, którym się oni posługują, był zrozumiały także dla laików. Zwolennicy Plain English apelują o niestosowanie żargonu, jasne formułowanie myśli i ogólnie unikanie elementów, które mogłyby uczynić wypowiedź niezrozumiałą dla zwykłych ludzi. To język, w którego używaniu przejawia się dbałość o odbiorcę.

Ten krótki przegląd nie wyczerpuje oczywiście bogactwa odmian angielszczyzny, daje jednak niejakie wyobrażenie o tym, jak szczególne zapotrzebowanie na niezakłóconą komunikację wpływa na język. Dążenie do prostoty i zrozumiałości zaowocowało powstaniem kilku typów języka, których twórcy kierowali się jednym wspólnym celem: nie wprowadzić odbiorcy w konsternację. Być może nie są to odmiany, których znajomość pozwala czytać Szekspira w oryginale, w zupełności jednak wystarczą do porozumiewania się na co dzień.

Strony poszczególnych języków:
Globish: http://www.globish.com/
Basic English: http://ogden.basic-english.org/basiceng.html
Special English: http://www1.voanews.com/learningenglish/home/
Simplified English: http://www.asd-ste100.org/INDEX.HTM
Plain English: http://www.plainlanguage.gov/

Choć wielu z nas zapewne niejednokrotnie czerpało wiele uciechy z gier słownych w rodzaju zysk w padzie czy balet na szelkach, nie wszyscy wiemy, kogo można nazwać (niekoniecznie szczęśliwym) ojcem tego rodzaju przejęzyczeń. Był nim William Archibald Spooner, angielski pastor i uczony żyjący na przełomie XIX i XX wieku.

Ten znany z dobroduszności wykładowca Uniwersytetu Oksfordzkiego nie tylko odznaczał się niezwykłym wyglądem (był krótkowzrocznym albinosem o dużej głowie), lecz także cierpiał na szczególną przypadłość: z roztargnienia zdarzało mu się zamieniać miejscami pierwsze litery sąsiadujących ze sobą wyrazów. Wskutek tego powstawały najróżniejsze budzące powszechną wesołość sformułowania o znaczeniu daleko odbiegającym od zamierzeń autora, przyciągające na wykłady poczciwego profesora rzesze studentów. Ich sława sięgnęła tak daleko, że od nazwiska profesora utworzono nawet nazwę tego rodzaju przejęzyczeń – spuneryzmy. Najbardziej spektakularnymi przykładami słowotwórczego potencjału Spoonera mogą być słowa toastu wygłoszone podczas przyjęcia: let us toast to the queer old dean (zamiast zwyczajowego let us toast to the dear old Queen) czy fragment kazania: Come into the arms of the shoving leopard (zamiast come into the arms of the loving shepherd).

Sponner nie był szczególnie zachwycony powodem swojej popularności, z czasem jednak przyjął postawę pełnej godności rezygnacji i markował swoim nazwiskiem nawet te przejęzyczenia, których autorem nie był, a które mu niezasłużenie przypisywano. Trzeba przyznać, że jego nastręczająca mu kłopotów przypadłość przysporzyła mu sławy trwalszej niż jego kazania i praca naukowa. Do tego stopnia, że jedną z sal Uniwersytetu Oksfordzkiego nazwano na jego cześć… „The Rooner Spoom”.

Inne przejęzyczenia przypisywane Williamowi Archibaldowi Spoonerowi:

• It is kisstomary to cuss the bride (…customary to kiss the bride);
• You have hissed all my mystery lectures (You have missed all my history lectures);
• a well-boiled icicle (a well-oiled bicycle);
• We’ll have the hags flung out (…flags hung out);
• a half-warmed fish (A half-formed wish);
• Is the bean dizzy? (Is the Dean busy?);
• Go and shake a tower (Go and take a shower);
• I’ve lost my signifying glass. (Poźniej:) Oh, well, it doesn’t magnify.

Więcej informacji:
http://www.fun-with-words.com/spoon_history.html
http://en.wikipedia.org/wiki/William_Archibald_Spooner